Default Landscapes

Ολοκλήρωση ενότητας: 2012

Εδώ και τρία χρόνια, ο θυμός εναλλάσσεται με τη θλίψη, η ντροπή με τον φόβο, η καταστροφή με το κενό. Τρία χρόνια τώρα, οι συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από νούμερα και ποσοστά, ακρωνύμια σε ξένες γλώσσες, ασφάλειες και επισφάλειες, βιώσιμες ή μη συνθήκες, συμφωνίες, συμβάσεις κτλ.

O καθένας από μας ακολουθεί, βουβός, την μοναχική πορεία του μπροστά στον δέκτη.

Κι όμως, κάθε μέρα, για μια στιγμή, έστω για μια στιγμή, κάτι διαπερνά τη σκληρή επιφάνεια της πτώσης και μπαίνει πιο μέσα, θερμαίνοντας για λίγο την ημέρα. Κάτι διαφορετικό για τον καθένα: η έγνοια του φίλου, ο καλός λόγος στη δουλειά, η συντροφικότητα κι η τρυφερότητα της επαφής. Οικειότητα από τον ιδιωτικό κόσμο, κουράγιο από τη συλλογικότητα.

Πολύ πριν μάθουμε ότι Default σημαίνει χρεωκοπία, γνωρίζαμε τον όρο ως “επιστροφή στις αρχικές ρυθμίσεις” της συσκευής που είχαμε μπροστά μας. Όταν κάτι έπαυε να λειτουργεί, το μόνο που μπορούσες να κάνεις ήταν να επιστρέψεις στην αρχή. Στην ουσία.

Τα τοπία αυτά είναι τοπία μιας χώρας υπό τη συνεχή αγωνία πτώχευσης, οικονομικής αλλά και ηθικής. Ταυτόχρονα, είναι τοπία επιστροφής στα ουσιώδη. Είναι η μέρα και η νύχτα μου, η πραγματικότητα που ζω και το όνειρο που ελπίζω.

Είναι ο τόπος που έφερα κι εγώ σ’ αυτή την κατάσταση και ο τόπος που πρέπει κι εγώ να ξαναφτιάξω.

Είναι ο τόπος μου. Θα μείνω.